Seni her görende mat kalırım ben
Anne tabiatın sahavetine
Sanki şu tabiat güzelliğinden
Bir parça ayırıp bahşetmiş sana…
Yüz defa,
Bin defa baktım,
Ben ancak
Bir kusur görmedim sende…
Güzelsin!
Övünme.
Bununcün kendine yok, yok
Ana tabiata minnettar ol sen!
Güzellik bahşiştir…
O özyerini değişir.
Bahşişle övünmez insan.
Hakikat şudur ki, verdiklerini
Alır elimizden zaman, bir zaman.
Kendini bahşişle güvensen-kına.
Güven bu dünyada kazandığına.
Nisan 1965
Bahtiyar Vahabzade. Gün Var Bin Aya Değer. Kaynak Yay. S. 48.