Sayı 35- Temmuz 2012

Çocuktum ufacıktım. Bir köyde yaşıyordum. Babam o köyün öğretmeniydi. Günlerden bir gün devletin köye geleceği tutmuştu. Kaymakam başta olmak üzere ilçe protokolü köyümüzü onurlandıracak. Haber birkaç gün önce geldi. Herkes kapısını bacasını temizledi. Bayramlık giysiler elden geçirildi, yama vakti gelen elbiselere yeni yamalar atıldı. O zamanlar yamalı elbise giymek normaldi, yeter ki temiz olsundu. Herkesin yamalı birçok giysisi vardı. Benim de.

Kaymakam beyin nerede ve nasıl karşılanacağı konuşuldu. Kimlerin karşılayacağı da. Yediden yetmişe bütün erkeklerin orada bulunması özellikle tembihlendi. Sadece çoban ve sığırtmaç izinliydi.

Derken büyük gün geldi. Aynı zamanda köy meydanı da olan camiin önünde toplanıp yürüyüşe geçtik. Önde muhtar ile öğretmen, arkasında dededen toruna hizmet yürüten geleneksel imamımız ve ihtiyar heyeti üyeleri ve arkasından da köy ahalisi yürüyor. Ben babama yakın yürüyorum, dolayısıyla köy protokolünün davetsizi olarak bulunuyorum. Konuşmaları dinliyorum. Babam muhtara telkinde bulunuyor; köyün ihtiyaçları sorulursa yol ve su ihtiyacının aciliyetini özellikle söylemesini, sıkıntıyı biraz da dramatik biçimde anlatmasını istiyor.

Köyden epey uzaklaştık. Derken ilçe protokolü de göründü. Beş kişi, ikisi silahlı jandarma. Yol olmadığından otomobili bırakmış, piyade geliyorlardı. Yaklaştık birbirimize. Bir kişi önde, ikisi arkada ve jandarmalar en arkada idiler. Ben daha çok jandarmalarla ilgileniyorum. Elbiselerini beğendim. Tüfekliydiler. Jandarmayı da, tüfeği de ilk kez görüyordum ama jandarma kelimesini çok sık duyardım. Çocuklar yaramazlık yapınca, kızıp gözdağı verilirken jandarma kelimesine gönderme yapılırdı. Sanırım devletin o zamanlarda köye sık sık gönderdiği bir görevliydi ve bu cahil çocuklar pek hayırlı bir iş için gelmezlerdi.

Konuyu biraz değiştireceğim ama bizim sülalenin de çok eskilerde jandarma ile başı derde girmiş. Kıyafet inkılabının olduğu yıllarda dedem herkes gibi şapkasını almış ve kullanıyor ama bir gün evin yıkık duvarını onarırken şapkası kirlenmesin diye giymemiş, başını mendilimsi bir şey bağlamış, Duvarını örerken köye tesadüfen jandarmalar gelmiş. Dedeme “şapkan var mı” diye sormuşlar. O da meramını anlatmaya çalışmış ama durum gerginleşmiş. Pehlivan dedem jandarmaları biraz tartaklamış, kendine ateş etmesinler diye silahlarını da almış ve göndermiş. İlçeden bir manga asker gelmiş ve dedemi alıp götürmüşler. Anladığım kadarıyla karakolda epey hırpalanmış. Serbest bırakmışlar. Bu olayı sülalenin şimdiki sofuluk modasına katılan nesli şöyle anlatıyormuş: Dedemiz evde Kur’an okurken jandarma evi basmış hem Kur’an’ı ocağa atarak yakmış hem de ev ahalisini karakola götürüp aylarca dövmüşler! İnsaf. Dedem Kur’an okumayı bilmezdi ki. Namaz dualarını biliyordu o kadar. Dedem Cumhuriyetle de inkılaplarla da problemi olmak bir yana Atatürk’ü sever ve hep rahmetle anardı. Olay son derece basit: Anlayışsız ve hoyrat 20 yaşında silahlı iki cahil çocuğun kaprisleri. Bırakın o zamanı, şimdi yok mu, mesela gaz bombası soludunuz mu, soluyanları televizyondan da mı izlemediniz?

Neyse, konuya döneyim. Kaymakamla aramızda mesafe iyice azaldı. Muhtar ve öğretmen sustular. İmam fısıltıyla yanındaki ihtiyara:

–  Gözün kör olsun dünya. Şunlara bak. Koskoca müftü kaymakam diye bir çocuğun arkasından geliyor. Ne günlere kaldık. Bu zulümdür, dedi.

Karşıdan gelenlere baktım. Müftünün yaşlı bir insan olarak arkadan mı geldiğine baktım. Köyde yaşlıların önüne geçmek ayıptı. Hangisinin müftü ya da kaymakam olduğunu bilmiyorum ama bu sözden müftünün arka sırada olduğunu anladım. Ancak yaşlı değildi. Hepsi gençti ve birbirine yakın yaşlarda görünüyorlardı. İmamın şaşkınlığı, durumu kınaması hatta bunu bir zulüm olarak nitelemesine anlam veremedim. Yürümesi mi zulümdü, ben bir zulüm göremiyordum. Anlayamadığım için rahatsızım ve o sessiz yürüyüşü soru sorarak bozmak istemiyordum.

Sonundan kavuştuk. Tokalaşıldı. Bazıları kaymakamın elini öpmek için eğildi, ihtiyarlar bile. Kaymakam elini öptürmedi. Aklım imamımızın zulme uğradığını söylediği müftünün hangisi olduğunu anlama çabasında ama gözüm de jandarmalarda. Korkuyla karışık bir hayranlıkla onlara bakıyorum. Yüzleri sert ve ifadesiz. Biriyle göz göze geldik. Bana gülümsedi. Karşılık verdiğimi hatırlamıyorum, incelemekle meşguldüm.

Köye geri dönüş başladı. At getirilmişti ama kaymakam binmedi, köylülerle yürüdü. Yine en öndeydi ve yanında babamla muhtar vardı. Kalabalık sıklaştı ve ön saflardaki yerimi koruyamayıp arka sıralara çekildim.

Köye vardık, muhtarın evine gittiler. Jandarmalar ve köylüler dışarıda kaldı. Çocuklar jandarmalara sorular sordular, onlar da bize.

Akşam babama imamın neden öyle dediğini sordum. O da duymuş. Gülümsedi sonra yüzünde karışık ifadeler hızlıca geçti. “Müftü önde yürüyor olsaydı bizim taraftan da imam önde yürüyecekti. Köyün en önemli şahsiyeti o olacaktı. Her şey ondan sorulacak, herkesi o idare edecekti. Ama şimdi bu elinden gelmiyor, kendini eskisi kadar önemli hissetmiyor, kabullenemiyor, çağın değiştiğini anlayamıyor. Eskiden okuryazar olanlar onlardı ve her şey onlardan sorulurdu. Şimdi her konunun bir uzmanı var. Onlara değil de, konunun uzmanına sorunca bozuluyorlar”, dedi.

Yakın zamanlarda siyasal İslamcılardan bazıları dinle iştigal edenlerin Cumhuriyetin ilk yıllarında zulme uğradıklarını söyleyip merhamet avcılığına soyununca, yukarıdaki çocukluk gözlemimi hatırladım. Aynı şeyi söylüyorlar. Zulme uğradık! Her din adamı da söylemiyor, İslam’dan  siyasi bir ideoloji çıkaranlar söylüyor. Atatürk’ün başbakanlarından biri, Şemsettin Günaltay bir müderris, ilahiyat profesörüydü. Bugün laikliğin sayesinde az da olsa akıl berraklığına kavuştuğumuzdan daha iyi görülebiliyor; o kadar saçma şeyler din adına yasaklanmıştı ki… Yasaklayanlar değil, şimdi yasağı kaldıranlar zalim gibi gösteriliyor! Mesela “bağlama çalmak” bir kesim mollalara göre dine aykırıydı. Aşık Veysel sazıyla Sivas’a gidemiyordu. Bir ara sazını kırmışlardı. Saz kırma zulmünü veya yobazlığını engellediğiniz zaman yobazlara zulüm yapmış oluyorsunuz. Hadi ordan!… Vicdanı olan biraz da özeleştiri yapabilmeli. İnsanın kendi özgürlük sınırlarını genişletme talebi olabilir ama başkalarının, kimsenin özgürlüğünü sınırlamayan, özgürlüklerini kısma özgürlüğü olamaz. Neyse konuyu tekrar merkeze çekelim.

Benim zulüm edebiyatından anladığım ise o zamanın bir kısım din görevlilerinin statülerini kaybetmiş olmalarıdır. Din merkezli tarım toplumundan bilim merkezli sanayi toplumuna geçiliyor. Çağı doğru kavramayanlar değişimi anlamlandıramaz. Bir de eski düzenden beslenenler yeni düzende çıkarlarını kaybederse, direnirler.

Statü kaybına dönersek, iyi de, statü kaybı devlet eliyle, özellikle mi yapılmıştır? Haksızlık mı yapılmıştır. Ankara’dan çıkan bir kararın Anadolu’nun ücra bir köşesinde nasıl uygulandığı, uygulayan memurun çapı kadardır ve niyetine göre değişir. Buradan da hareketle ülkenin binlerce yıllık yönetim anlayışını biraz bilen ve gözleyen biri olarak haksızlık yapılmadığını söyleyecek değilim ama haksızlığın resmi bir politika biçiminde ve sistemli olarak yapıldığına da inanamıyorum, hem de dine karşı! O zamanın din anlatımlarında cahilce bir rivayetler yığını anlatılıyordu ve birçok hikâye veya çıkarım gayri İslamiydi. Sözünü ettiğim imam bir Cuma hutbesinde dünyanın oluşumu diye feriştah hikâyesi anlatmış ve çocuk halimle beni çok şaşırtmıştı. Yeni yönetim dinin doğru anlaşılması için çalışıyordu. Elmalılı Hamdi Yazır’a Kur’an Meali yazdırılmış ve Atatürk’ün kişisel parasıyla çoğaltılıp Anadolu’ya dağıtılmıştı. Önemli bir hadis kitabı olan Sahih-i Buhari Atatürk’ün isteğiyle MEB tarafından çevirtilip yayınlanmıştı. Yönetimin dinle değil irticayla sorunu vardı. Atatürk irticaı ülkenin gelişmesini engellemek olarak görüyor ve vatan hainliği ile eşdeğer görüyordu. Kur’an okuyanı cezalandırmak, Kur’an toplatmak ve yakmak mantıklı ve inandırıcı değil. Daha sonraki dönemlerde toplanan Kur’an olmuştur ama bunlar yanlış veya yanlış meallendirilmiş Kur’anlardı. Gençliğimden hatırlıyorum; Bir Kur’an mealinde mealci bir ayeti “solcular cehennemlik, sağcılar cennetliktir” diye anlamlandırmıştı. Allah’ın kelamını değiştirmiş! Bu mealin toplatıldığını ise hatırlamıyorum. Buna ne demeli?

Bunlara zulüm diyeceksek, 12 Eylül sonrasındaki gözlemlerime ne diyeceğiz? 12 Eylül Amerikancı (ve sonraki gelişmelere bakınca İslamcı) darbesinde henüz lisedeydim, pek bir şeyden anlamıyordum ama sokaklarda çıldırmış yüzlerce işkence mağduru gördüm. O günlerde en ufak bir ses çıkarmak dahi mümkün değilken, polislerin yanında bile “Kahrolsun faşizm, yaşasın bağımsız Türkiye” diye sokaklarda, caddelerde tek başına slogan atıyorlar ve başta polis olmak üzere “deli” gözüyle bakılıyor, çoğu da acıyordu. Onlarcasına tanık oldum. Çıldırmadan ya da işkencede ölmeden çıkabilenlerden yüzlerce işkence sahnesi dinledim. Milyonlarca kişiydiler. Onlar da bu milletin çocuklarıydılar. Zulüm budur. Yapanlar hayattadır, epeycesi de devletin yukarılarına terfi etmiştir. Mazlumlar da hayattadır ve çoğu öyle bir zulümden geçmiştir ki söylemek, yazmak bir yana yaşadıkları vahşeti kendilerine bile itiraf edememektedirler.

Bizim imamın yaşadığı zulüm ise ötekilerinki ne?

Kabul edelim, “velev ki” zulme uğradılar, kim uğramadı ki? Yine de zulmün en azını yaşamışlardır. Bu ülkede okuyan, düşünen, konuşan, vatan ve millet derdi olan Kemalist’i de, Sosyalisti de, Ülkücüsü de, İslamcısı da zulüm görmüştür. Hepsi değil; batı karşıtı ve sömürü karşıtı olanlar. Kendi acılarını görürken başkasının kat be kat yaşadığı acıları da görmek vicdan gereğidir. Belki o zaman insanî sorumluluğunu yerine getiren insanlarımızı artık imha etmez, yeni acılar yaşamaz ve ülke, millet ve insanlık üzerine düşünürüz.

Statü Kaybı veya Müslümanın Düşmanı Kimdir Meselesi

Zulüm demagojisinin statü kaybından kaynaklandığını söylemiş olduk. Din kurumundan ekmek yiyenlerin statüsü neden düştü, sadece bizde mi oldu? Biraz geriye dönelim.

İyi bir tarih hatta uygarlık tarihi eğitiminiz varsa insanlara geçmişi doğru öğretir; kafaları berraklaştırırsınız yoksa insanları birbirine düşman edersiniz. İnsanımızın birbiriyle böyle sert tavırlarla siyasi mücadele yürütmesinin başka sebepleri de var ama geçmişi doğru öğretmemek öncelikli sebeptir.

Sosyolojiye bakmayı öneriyorum. İnsanlık avcılık, toplayıcılık gibi tabiattan geçinme aşamasını geçtikten sonra, nasılsa nasıl, toprağı işlemeye başladı. Toplayıcılığı bırakıp üretim yaptı. Konar-göçer yaşamak yerine yerleşik hayata geçti. Köyler ortaya çıktı. Ortada bugünkü manada bir devlet örgütü ve anayasa yoktu. Mesela Alo 155 yoktu. Polis, Jandarma, mahkeme de yoktu. Gücü yeten yetene anlayışı hakimdi. Adalet hak, hukuk babayiğit olanın ya da çok sayıda eli değnekli oğlu olanın dediğiydi. Bu süreçte din kurumu insanlığın imdadına yetişti: Öldürmeyeceksin, çalmayacaksın, zina etmeyeceksin… Bütün dinler benzer hükümler ortaya koydular. En dindar olanlar en iyi insan oldular. Herkes çocuğunu başı belaya girmesin ya da başkasının başına bela olmasın diye yetiştirme gayreti içine girdi. Devlet ya da devletimsi yapılar toplumun huzur ve düzeni için din ve din kurallarını hakim kıldılar. Din bütün sorunları çözüyordu. Anayasa da, yasa da dine dayalıydı ve din kurallarıydı. Eğitimin görevi dini öğretmek, adalet kurumunun görevi din kurallarına göre adalet dağıtmak, felsefe dini açıklama ve dine sorulan sorulara cevap vermek üzerine kuruluydu. Tarım toplumu böyle bir toplumdur. Ortaçağda adı bugünlere gelmiş ve çok şey borçlu olduğumuz Doğulu ve Batılı bilginler aynı zamanda din bilginiydiler. Öyle olmak zorundaydılar. Doğa bilginleri de öyleydi. Cebir’i kuran Cabir de, Algoritmayı kuran El Harezmi de, Genetiği kuran Mendel de…

İmamlar mı? Onlar da saygındı. İnsanlara insanlığı öğretene saygı duyulmaz mı? Belirtmek gerekir ki, imamlık şimdilerde olduğu gibi maaşlı bir meslek değildi. Sünniliklerde namaz kılmayı bilen herhangi bir Müslüman cemaatin önüne geçerek namaz kıldırırdı. İmamlık yapana ücret de verilmezdi. Sevap kazanılırdı, o da Allah’ın takdirindeydi. (Az sayıdaki büyük camiiler istisnadır ve orada görevli imam vardır. Onun hayatını sürdürmesi için de camii cemaati bağış toplardı. Aynı durum Alevilikte de vardı ve bugün bile Aleviler dedelere hakullah verirler, maaş verilmez.)

Türk-İslam bilginleri akıl ve uygarlık bayrağını göndere çektiler. İmancılarla çekiştiler ve kaybettiler. İmansız olduklarından değil, imancıların bilim ve felsefeyi sadece ilahiyat ile sınırlandırmaları yüzünden! İmancılar fizik, kimya, biyoloji, felsefe ve matematiği ilimden saymadılar (izleyicilerinin hala çekinceleri vardır). Bilimciler ilahiyatçılar karşısında kaybetti ve İslam dünyası bilimdeki öncülüğünü yitirdi. Akılcı-bilimcileri boğuldular. Neyse ki akılcı-bilimci İbni Rüşt gibiler aracılığıyla akılcılık Batı’ya aktarıldı. Batıda aklın saltanatını kuran Avrupalılar Türk-İslam bilginlerinin kitaplarını yüzlerce yıl okuyarak Aydınlanma devrimini yaparak Rönesans ve reform sonrasında Sanayi Devrimini yaptılar. (Geçmiş saltanatını sürdüren ve gelişmelere direnen papazlara, hahamlara hiç de iyi davranmadıklarını geçerken söylemiş olalım! Saygınlıkları, statüleri yerle bir oldu. Bilimsel devrimi kavradıktan ve itirazlarını kaldırdıktan sonra yeni yeni saygıdeğer oluyorlar.) Sanayileşme bilimin yol açtığı bir devrimdi. Bilimde ilerlediler, bilgiyle teknoloji ürettiler, Doğu’yu, İslam dünyasını bilimle yendiler.

Bizim Osmanlı’dan beri yaptığımız ıslahat ve devrimlerin amacı yeniden akılcı-bilimci olmaktır. Dini kendisine kalkan yapıp, çağdışı saltanatını sürdürenlerin kenara çekilmesini isteyince bunu zulüm diye anlayıp feryadı basıyorlar!

İslam dünyası halen akıl ve bilim karşıtı imancıların kontrolünde ve hali ortadadır. Doğulu akılcı-bilimciler çeşitli renkleriyle, cemaat ve gruplarıyla ilahiyat merkezli düşünenlerin baskısı altındadırlar.

Sorun şu ki, İslamcı tayfa eşitliği kabul etmiyor. Onlara göre burası İslam ülkesidir ve İslamcılar (Müslümanlar değil) ülkenin asıl sahibidir. Diğerleri köledir, haddini bilmeli, yaşayabildiklerine şükretmelidirler.  Eşit ilişkiyi kendilerine hakaret sayıyorlar. Üstelik kendileri yüzlerce yıl öncesinin İbni Filakesin öğüt ve değerlerine göre yaşamayı Müslümanlık sayıyor, ezberledikleri imam hatip ilmihaline uymayanları da Müslüman saymıyorlar. Bu deli gömleğini herkese giydirmek istiyorlar. Çağdışı davranışlarına karşı çıkınca, onlara yani İslama karşı çıktığınızı sanıyorlar. Güçlüyseler her türlü adaletsizlik ve ahlaksızlıkla farklı olanları yok ediyor, güçsüz iseler şımarıklıklarına “hayır” demekle onlara zulüm etmiş oluyorsunuz! İslamcının psikolojisi budur.

Zulme kim uğruyor? Allah aşkınıza bin yıllık zihinsel baskı yetmedi mi? Müslüman’a en büyük zulüm, Müslüman’ın aklına zincir vuran din esnafından kaynaklanmıyor mu? Müslüman toplumların hali nedir? Son birkaç yüzyılda ne icad ettik? Bol miktarda şeyhimiz, ilahiyatçımız, maaşlı imamımız var, peki, eczanede müslümanlara ait bir ilaç satılıyor mu? Kullandığınız araçlara bakın, hangisini müslümanlar geliştirmiştir? Ezcümle, zamanede dinden geçinen esnaf, Müslüman toplumların en büyük düşmanı haline gelmiştir.

HEP SENİ SEVDİM

Ben kimseyi senin kadar sevmedim,

Kimseyle de mutlu olamadım.

Emanet sevdalar giydim üzerime,

Her birinde seni aradım.

Gözlerinde emanet aşklarımın,

Sen vardın…

Çok sevildim ben,

Sevdiğimse sadece sen..

Korkardım böylesi sevmekten,

Gün gelip de seni kaybetmekten.

Gözlerim başka gülerdi sen yanımdayken,

Sesim daha buğuluydu,

“Seni seviyorum” derken…

Biliyor musun?

Yamalı aşklarıma inat,

Hiç vazgeçmedim seni sevmekten…

Çok sevildim ben,

Sevdiğimse yalnızca sen..

                   Deniz Sütel

CAN

Uzun zaman oldu haber yok senden…

 “Uzun” dediğime bakma,

 Alt tarafı bir hafta…

 Ama bu bir hafta sanki yıldır bana.

 Can… Söylesene nerdesin, neylersin?

 Seni özlemeyi bile sevdiğimi bilirsin,

 Belki de ondandır bu gizemin.

 Seni kıracak bir şey yapmadım, bilirim

 Kırılmalara aldırmaz aşkımız bizim,

 Hey dargınlık sen neyin nesisin?

 Geçmiş zamanlarda, ötelerde bir yerlerde

 Başladık biz sevmeye.

 Kıyamadık bu sevdayı yok etmeye

 Yıllar geçse de… Eskimiş olsak bile…

 Can yalvarırım ara, iki dakika bile olsa…

 Bir ses, tek nefes yetecek bana.

 Can… Beni bana bırakma!

 Ben… Kaybolurum yokluğunda.

                               Deniz Sütel

SANA

Hani ben çok severim ya kokunu

Güzelim gecede güzelliklerle,

Yaslanıp omzuna uyumak vardı,

Neyleyim…

Hani ben çok severim ya sesini

Güzelim gecede güzelliklerle,

Mısraların tadını paylaşmak vardı,

Neyleyim…

                      Deniz Sütel

Vatan

Antalya’da bir mavi su

Posof’ta bir çorak tarla

Gümüşhane’de bir yemyeşil bahçedir.

Vatan

Sivas yaylasında

Yıldız bakışlarıyla aydınlanan

Ipıssız bir gecedir.

Vatan

Kelkit’te bir kardeş mezarı

Zonguldak’ta bir maden işçisi

Rize’de çay toplayan bir gelin

Ve seccadesinde namaz kılan bir ihtiyar annedir.

Vatan

Aydın tebessümüyle Aslıhân

Ve duru bakışlarıyla Emine’dir.

Vatan

Hudut boylarında dalgalanan

Güzel bayrağımızda

Hare haredir.

Vatan

Küçük ellerinin avuçladığı

Sade bir toprak parçası değil çocuğum

Toprakla büyüyen bir kutsal düşüncedir.

Sana kulluk et demiyorum

Yurdun toprağını öp

Ona kullar değil, fedakâr insanlar gerek.

Onun, senin benim gibi şairleri çok

Büyük yurda şimdi dehalar gerek.

Başını dik tut,

Eğilme,

Zirve olamasan da sağlam bir kaya ol,

Basamak oldum ben sana azizim,

Sırası gelince sen de basamak ol.

Erkin Vahidov. Seçme Şiirler. (Haz. Bayram Orak). Ankara: Kültür Bakanlığı yay.

Ilgıt ılgıt seher yeli esiyor

Gavur dağlarının başı duman mı

Gönül aşk atıyla dağlar aşıyor

Bre beyler cünunluğun zamanı mı

Aşağıdan iskan evi olunca

Sararıp da gül benzimiz solunca

Malım mülküm seyfi gözlüm kalınca

Kaypak Osmanlılar size aman mı

Aşağıdan iskan evi geliyor

Bezirganlar koç yiğide gülüyor

Kitabın dediği günler oluyor

Yoksa devir döndü ahir zaman mı

Aşağıda akça çığın ötünce

Katar başı mayaların sökünce

şah’dan ferman Türkmen ili göçünce

Daha da hey Osmanlı’ya aman mı

Dadaloğlu’m sevdası var başımda

Gündüz hayalimde gece düşümde

Alışkan tüfekle dağlar başında

Azrail’den başkasına aman mı

Yedi iklim dört köşeyi dolandım

Meğer dünya her tarafta bir imiş

Ben dünyayı Al’Osman’ın sanırdım

Meğer dünya dört sultanlık yerimiş

İrili ufaklı insan piç oldu

Onlar doğdu geçinmesi güç oldu

Altı arap atlı bahbaz nic’oldu

Mamur sandım yalan dünya çürümüş

Okuttuğun tutmaz oldu alimler

Kalktı da kitaplar arttı zulümler

Terlemeden mal kazanan zalimler

Can verirken soluması zor imiş

Kulak verdim dört köşeyi dinledim

Meğer gıybetimi eden çok imiş

Çok yaşayıp mihnet ile ölmeden

Az yaşayıp dem sürmesi yeğ imiş

Dadaloğlu’m der ki sözüm vasiyet

Benim sözüm dinleyene nasihat

Besmelesiz kazanılmış piç evlat

O da dünyasına ziyankâr imiş

Şu aralar “keyif” almış başını uzaklaşmada. Kırgınlıklar, kopukluklar had safhada.  İnat yapar gibi her bir dellenme üst üste gelmede.  Dostlar ya da dost görünenler bir bir gitmede.  “Dostluklara değer veririm.” gibi beylik laflara sığınanlarsa içten içe yok olmada. Yaprak dökümü böyle bir şey olsa gerek…

Senaryo aynı, film aynı, başrolde Aylin. Esas kızın etrafındakiler değişmede. Dönem dönem yaşıyor aynı duyguları. Her seferinde “Şaşırmam bu kez” dese de olmuyor, beceremiyor. İçi feryat figan. “Alışırım” la avunuyor. Halbuki olağan şeyler bunlar, devir daim meselesi yalnızca. 

Aylin’de de kabahat var. Patavatsızlığı üzerinde. Dangıl dungul, hatır gönül olayını bitirdi. Aklına geleni söylüyor şu aralar. İçinden ne gelirse, nasıl isterse öyle. Fena da olmuyor ha…  Kendinde biriktirmiyor, aklındaki dilinde.  Sonuç korkunç, kayıplar öyle bir hal aldı ki, “Kırık Kalpler Sokağı” yakında mahalleye, semtlere, hatta belki de ilçelere dönüşmek üzere. Kim bilir belki de, “Kırık Kalpler Şehri” var olacak nihayetinde.

Üzgün. Kendine öylesine yeter hale gelmiş ki. Baktı, denedi. Kimsesizlik hallerinde becerebildiklerini gördü, yalnızlar rıhtımında kendisiyle bütünleştiğinin farkına vardı. Kendine yetebilmenin doyulmazlığını duyumsadı. Yalnızlığını sevdiğini anladı. Çevresinde abuk sabuk anlaşılmaz dostluklar olmasındansa böylesi daha iyi diye tesellilerde.  Fazlaca mı seviyor kendini ne? Bencillik mi ondaki anlamsız ifade? Sanmam! O kazık atmaz ki kimseciklere. Arkadaşlığı sağlamdır. Bir kere ağzı sıkıdır, ser verir sır vermez. Paylaşmayı bilir. Dert ortaklığını sever.  Dinlemeyi bilir en azından…  Dinler gibi görünmez, gerçek anlamda dinler. Zaman harcar, emek verir dostluklar için.  Değer verir. Pürüzlerin ardından kaçmaz, “Hadi canım sen de! Git olmasan da olur, hatta daha iyi olur.” demez. “Biz incitiyoruz birbirimizi, görüşmeyelim, seninle dost olmak istemiyorum” lara sığınmaz.

Anladı son günlerde: Uğraşan o, çabalayan hep o. Azıcık nazlansa kimse yok yanında. Çizgisi hiç bozulmamalı anlaşılan.  Her daim, her istenilen saatte ve mekânda hazır olabilmeli. O güçlü. Yok sızlanmaya hakkı. Gücü tükenemez. Yorulamaz, bıkamaz. Her işin üstesinden gelir, beceriklidir.  Kimin ihtiyacı varsa o orada olmalı ve sızlanmamalı. Sükûnet halinde ve hazır olda… Anladı kendisinden beklenenleri sonunda! Geç bile kaldı belki de algılamakta.

 Baktı ki, o iyiyse herkes iyi, o gülerse etrafta neşe doludizgin. Üzgünse, azıcık sızlanıyorsa yalnız kalır. Susmak bilmeyen telefon susar, mesajlar kesilir. Sessizlik alabildiğine uzanır yanı başında.  

Gerçek dostluk nedir? Dost nedir? Her zaman, iyi günde, zorda yanında olandır. Küçücük sarsıntıda kaçmayandır.  Paylaşandır. Rüzgâr ne kadar derinden savursa da karşı koyandır.  Bundan sonra böyleleri varsa onu bulur.  Gerisi boş.  Hava, cıva. “Lay lay lom” lara karnı tok.  Umurunda bile değil.  Son günler o kadar güzel bir elemeye sebep oldu ki anlatılır gibi değil. Anladı akla karayı, sildi tüketenleri. İnsan olduğunu, kızabileceğini, kırılabileceğini unutanları sildi.  Hem de tereddütsüz, apaçık, duraksamadan. Pişman olmayacağına inandırarak kendini.  Böylesi silmeler de güzelmiş demek ki…  Arada bir elekten geçirilmeli mi acaba dostlar, dostluklar?

Havanın artık iyiden iyiye soğuduğu, ayazın kapıdan bacadan içeriye dolduğu bir kasım gecesinde, sobanın sönmeye yüz tutmuş ateşine daha, biraz daha yaklaşıp ısınmaya çalışan dört küçük çocuk ve bir kadın… Anadolu’nun uzak dağları arasında, küçük bir kasabada, kaymakamlıkta memur olan bir babanın yaklaşan kışı kaygıyla bekleyen karısı ve hiçbir şeyden habersiz dört çocuğu…

     Hayır hayır, aslında çocuklardan birinin her şeyden haberi vardı. Aldığı üç kuruş parayı her gece kumar masalarında harcayan, içmeye başlayınca düz yolda yürüyemeyecek kadar sarhoş olan ve hemen her gece sabaha karşı eve gelen babalarının durumundan Yunus’un haberi vardı. Eylül ayında ilkokul birinci sınıfa başlayan Yunus, henüz yedi yaşındaydı ve dört kardeşin en büyüğüydü. Bir yandan kardeşlerini oyalarken bir yandan annesi gibi o da içten içe düşünürdü, “Ev sahibi birikmiş kirayı ne vakit isteyecek? Ya dam bu kış da akarsa? Öğretmenin istediği hikâye kitabını nasıl alacağım? Ve her şeyden, hepsinden önemlisi babam bu gece eve saat kaçta gelecek?” İşte geceleri bu sorularla uyurlardı dört çocuk ve bir kadın…

     Kasabada Yunus’u hemen herkes tanırdı. Sabahın erken saatinde daha birçokları uykudayken Yunus, alır eline annesinin tutuşturduğu süt kovasını, siparişleri dağıtırdı. Dedesi ölmeden evvel annesine bir miktar para bırakınca, annesi bu parayı kocasına kaptırmadan bir inek alıp sütünü de satmaya başlamıştı. Aslında dört küçük çocuğun da annelerinin de umudu işte bu cılız, sarı inekti ki çocuklara babalarının yapamadığını yapmış ve çocukların karnını bir nebze olsun doyurabilmişti. Bu yüzden olacak ki Yunus, bir vefa borcuyla güderdi ineği. Okuldan dönünce her öğleden sonra kırlara götürüp yayar, yayardı ki biraz daha süt versin ve öğretmeninin bahsettiği dağlarda yaşayıp koyun güden kızın öyküsünü anlatan kitabı alabilsin.

        Yunus, sabahları kardeşlerinden önce uyanır, yeni sağılmış süt kokusundan anlardı annesinin uyanıp götürülecek sütü erkenden hazırladığını. Yunus, aslında süt içmeyi çok severdi ama bir gün olsun aklından geçirmemişti kendi ineklerinin sütünü içmeyi. Annesi okula giderken tutuştururdu süt kovasını Yunus’un eline. Bu yüzden Yunus, diğer çocuklar gibi hoplaya zıplaya okula gidemez; kova, çalkanıp da süt eksilmesin diye ihtiyatla yürür; zayıf, yaşıtlarına göre ufak bedeni kovayı taşıyabilmek uğruna bükülürdü. Okul yolu uzasa da severdi yürümeyi Yunus, yürürken düşünmeyi…

       “Acaba dağ evinde dedesiyle beraber yaşayan o küçük kız da koyunların sütünü satıyor mudur? Belki dedesi onu da yolluyordur komşu evlere süt dağıtması için. Öğretmenim bundan hiç bahsetmedi. Ama bir keresinde demişti o kızın yaşadığı ülke uzak,  güzel bir ülkeymiş. O kızın yerinde olsam yani sütleri satmak zorunda kalmasak hepsini içerdim.”

     Gökyüzünün griye döndüğü zamanlarda ayaz, bir bıçak gibi değerdi insanın tenine. Biraz yürüdükten sonra sütü bırakacağı evin kapısına geldi Yunus. Bu ev, kasabanın en gösterişli evlerinden biriydi. Bazen okuldaki çocuklar, onu bu evin kapısında görürler ve kim bilir belki de Yunus’un bu evin çocuğu olduğunu düşünürlerdi. Üşüyen elleri kapı tokmağına yetişmeyince kapının hemen yanında duran irice taşın üzerine çıkıp da çaldı kapıyı. İlk çalışında kimse duymamış olacak ki biraz daha sertçe vurdu bu kez kapıyı. Beklerken gözü kapının oymalı nakışlarındaydı. Derken üzerine pembeli morlu bir sabahlık giymiş orta yaşlı bir kadın açtı kapıyı. Banka müdürünün karısı Şenay Hanım’dı bu. Kapının sesine uyandığı darmadağınık saçlarından anlaşılan Şenay Hanım, tek kelime etmeden kovayı alıverdi çocuğun elinden, içeride boşaltıp getirdi kovayı. Kapıyı kapatırken evin kedileri Şenay Hanım’ın ayaklarına dolanıyordu.

       Sabahın ayazında Yunus’un üşümemek için fısıldadıklarını elbette kimse duyamazdı.

       “– Günaydın Şenay Teyze

       – Günaydın Yunus, nasılsın bakalım?

       – İyiyim. Sağ olun.

      – Çalışkan bir çocukmuşsun ha Yunus. Öğretmeninden alıyorum haberlerini. Annene çok selam söyle. Sütünüzün yoğurdu çok güzel oluyor. Parayı kaybetmeden götür emi çocuğum, kalanına da okulda bir simit- ayran alırsın benden?”

     Yunus, bütün gün okulda dağ evinde yaşayan kız ve dedesinin sütleri ne yaptığını düşünüp durduysa da öğretmenine soramadı. Eve döndüğünde üzerini bile değiştirmeden ineğin önüne biraz saman koydu. Sonra hemen yan tarafta kendi oturdukları odaya –evleri ahırdan bozma, güneşi neredeyse hiç görmeyen, küf kokan iki odadan ibaretti- geçti. Annesi ve kardeşleri tarhana çorbasını kaşıklamaya başlamıştı bile. Yunus da sofraya oturup tam kaşığı ağzına götüreceği sırada iki adam belirdi kapıda. Gelenler ev sahibi ve babasının alacaklılarından biriydi belli ki. İçeriye şöyle bir göz atıp da para edecek bir şey olmadığını görünce yan tarafta bağlı duran ineği teklifsizce çözüp götürdü adamlar. Hiçbir şey söylemeden, sormadan, görmezden gelerek kapıda bekleşip duran dört küçük çocuk ve bir kadını… Havanın artık iyiden iyiye soğuduğu, ayazın kapıdan bacadan içeriye dolduğu bir kasım günüydü.

       Birkaç gün sonra banka müdürünün karısı Şenay Hanım o büyük evin koridorlarında söyleniyordu.“Çocuk süt getirmez oldu, parayı az buldular herhalde. Ne yiyecek benim kedilerim şimdi?

Koca başlı koca Kadı
Sende hiç din iman var mı
Haramı helali yedi
Sende hiç din iman var mı

Pir Sultan’im zatlarımız
Gerçektir şöhretlerimız
Haram yemez itlerimız
Bu sözümde yalan var mı

“BALYOZ”, AMA ACABA, TAM KİMİN BALYOZU VE  KİME? [1]

Bu kez; “Balyoz”dan, pek çok çakı gibi güzel insanımızdan biri olarak, Havelsan (Hava Savunma Elektroniği) Genel Müdürü olarak tutuklu, Biricik Kardeşim, Sevgili Dr. Faruk Yarman’ın; savunmasında; Değerli Avukatları’nın ustün gayretleri ve omuzdaşlıklarıyla gerçekleştirdikleri savunma ve öneriler yanı sıra, zemin olarak gözettiği, başta O, İzmir Eski Baro Başkanı Av. Noyan Özkan, Av. Türkân Savcıgil ve Prof. Dr. Mehmet Tevfik Özcan’ın müstesna katkılarıyla, hazırladığımız taslak metni, ortak kültürümüze katkı oluşturması dileğiyle, dikkatlerinize sunuyorum. 

Sevgili Faruk, aşağıdaki metin zemininde birkaç ay önce (6 Nisan’da), bir “beyanda” bulunduydu. 16 Ağustos’ta “savunma” yapabilecek. Bu “son savunmaya” zemin oluşturan metni, ayrıca dikkatlerinize taşırım.

Sağlıcakla kalın…

Nice Mutlu Bayramlar’a…

 Tolga Yarman

Biricik Kardeşim Faruk Yarman’ın 6 Nisan 2012’de Yaptığı Savunması’na (Sözlü Beyan’a) Zemin Oluşturan Metin

Sayın Heyet:

Ağustos 2011’de, Türk Savunma Sanayii’nin tepesinde, ele güne parmak ısırtan, milli kere milli, Havelsan adlı kurulusumuzun şunca yıllık önderi iken, ne olduğunu katiyen anlamadan, tutuklandim. Metris Cezaevi’ne,  oradan da buraya, Silivri Cezaevi’ne getirildim. Olup bitenin ise, belli basın organlarının yalan yanlış, ama tam bir borazan, kötüsühukusuzluk çizgisinde yazıp çizdikleri ile paralel vuku bulmuş olmasının, içimi acıttığı, cabası… Onlara gerekli yanıtlar verildi. Verilmeye devam edilecek. Allahları’ndan bulsunlar…

Buradaki hemen tüm (söylemeye dilim varmıyor, ama, hukukî niteliğimiz ortada), “sanıklar” gibi, aylar boyunca, iddianameyi bekledim.

İddianame çıktı, ama işte dağ fare doğurdu. Hayret etmemek mümkün değildi, çünkü iddianamemde, benimle doğrudan – kuşkuya yer bırakmayacak olması gerektiği bir tarafa, dolaylı olarak dahi – ilintilendirilebilecek, dişe, düz mantdığa gelir tek bir suç kanıtı yoktu.  İçim ezildi. Böyle bir iddianameyi beklemek üzere, Türk Savunma Sanayii’nin “1” numarası, görevinden apar topar alınıp, üstüne üstlük yetişme çağındaki yavrularından sökülüp tutuklanmış, zindana tıkılmış, oluyordu.

İddianamenin bütün söylediği; üstüne “Faruk Yarman, hükumeti cebren düşürmeye teşebbüs etmiştir”, o da, tam öyle olmayıp, esas itibariyle, “imâsı” çağrışan sahte bir pusulanın, bir gazoz şisesi içine tıkılıp, artık neredense, oradan, denize bırakılmasından sonra, şişe Beşiktaş İskelesi yakınında, ele geçer geçmez,  içindeki pusulaya ulaşılmasıyla birlikte, Faruk Yarman’ın, pusulanın çağrıştırması istenilen şekliyle, suçluluğuna hükmedilmiş, olmasıydı.

Lamı cimi yok: Suçum bu!

Delil; gazoz şişesi içinden çıkan pusulanın üstünde yazanlar. El insaf! Pusulayı hangi suç tasnii erbabı, bir  hinoğlu hin yazmış, belli değil, önemli de değil. Kim tıkmış onu gazoz şişesinin içine, belli değil, önemli de değil. Kim bırakmış şişeyi Beşiktaş İskelesi’ne vuracak şekilde, denize, o da belli değil, önemli de değil… Şişe var, pusula var, müellif yok, yardakçı yok… Müellifin, o arada varsa, her kimse, yardakçının mahiyeti ne, belli değil, önemli değil.. Benimle bunun doğrudan bir ilintisi var mı? Yok apaşikâr, ama işte o da önemli değil. Var diyen iddia, bunu ispat etmeyecek, ben olmadığını ispat edeceğim.

Böyle bir hakkaniyet, böyle bir adalet anlayışı olabilir mi?

Geçiyorum, çünkü, burada gerçekten de, gazoz şişesinden çıkan pusulada yazanların benimle alakası olamayacağını ispat etmek üzere, aylarımızı çürütttük. İddianame, çok açık söyluyorum, yerle bir oldu!..

Ama esas söyleyeceğim, bu değil.

Olmayan delil, ya da af buyrun düzelteyim, gazoz şişesinden çıkan, ayrıca bal gibi sahtekârlıkla üretilmiş pusuladan ibaret delilin karartılması yüksek ihtimali dolayısıyla tutuklanmış bulunuyorum.

Delil niteliği taşımayacak “pusula”, tutuklanmam gibi ağır bir sonuca maatesesüf zemin ittiaz olunmuş olup, ortada suç işlediğim şüphesi bile yeterince mevcut değilken tutuklu kalarak fiilen ceza çektirilmiş durumdayım. Ayrıca gazoz şişesinden çıkan sözüm ona delil, sadece suç tasnii (suç yükleme, suç yakıştırma) mahiyetindedir ve hukuktaki masumiyet karinesini ve ispat yükünü tersine çevirerek beni masumiyetimi ispat etmek durumuna düşürmekte, dolayısıyla  hukuku yok etmektedir. (Suç tasnii fiili ise, ceza yasamızda, malum, tasnii olunan suçun işaret ettiği ceza ile tartılır.)  

Şayet gazoz şişesinden çıkan sözüm ona delil dışında bir delil olduğu iddia ediliyorsa, bu açıkça ortaya konulmalıydı. Konmadı… Ben Ortaçağ’ın engizisyonunda yargılanmıyor ve çağdaş bir mahkeme önüne çıkarılmış isem, bilinmelidir ki, sanık olarak bilgi sahibi olmadığım ve tartışamadığım suçlamalar, bundan daha 350 sene önce hukuksuz sayılmaktaydı. Cesare Beccaria “Suçlar ve Cezalar” başlıklı kitabını ilk kez 1764’de yayınlamıştı. Bu kitabın IX. Bölümü gizli suçlamaların hukuksuzluğunu ortaya koymaya ve bizatıhi suç oluşturduğunu tasvire ayrılmıştır. (Bakınız,  Cesare Beccaria, Crimes and Punishments, İngilizceye Çev. James Anson Farrer, London, Chatto and Windus Yayınevi, 1880, s. 142-144.)

İddianame çıktı, ama doğrusu, şundan ibaret sözde delil keyfiyetini, mahkemenin göreceğini, ümidettim.

Maateessüf, göremediniz.

Vakıa şu ki, gazoz şişesinin içinden çıkan, ayrıca apaşikâr sahtekârlıkla malül, pusuladan ibaret delil zemininde iddianameyi, kabul ettiniz… Dahası gazoz şişesinden çıkan pusuladan ibaret delilin karartılması yüksek ihtimali dolayısıyla tutukluluk halimin devamına hükmedegeldiniz.

Ben bir teknik hocayım, elektronik mühendisiyim ve atom mühendisiyim, ayrıca atom mühendisliği doktoruyum. Doktoramı, Milli Eğitim Bakanlığı’nın bursuyla ABD’nin en tepesindeki, cennet bir üniversitede, Massachusetts Institute of Technology (MIT)’de, üstün başarıyla tamamladım, koşa koşa yurduma hizmet etmeye dödüm. Şükür ki, bir çırpıda sayılamayacak kadar çok milli esere imza attım.

Diyeceğim, savcıların, sizlerin teknik donanımdan mahrum olmanız çok tabiidir. Ama hükmünüze temel olacak teknik ayrıntıları tefrik etmeye, öğrenmeye tam açık durmamanız, korkarım, en hafif deyişle görev ihmali, giderek görev ihlâli oluşturur…   

Çocukluğumdan hatırlarım, birisi ileriye bir sav sürer, karşısındaki, “Nereden çıkarttın?” bunu diyecek, olsa:

–       Abi, gazete yazıyor, ne yani, koskoca gazete yalan mı söyleyecek,  derdi…

Savını böylesi bir mantıkla, kendince şüpheye yer bırakmayacak bir biçimde, payandalardı. 

Başka bir deyişle, yol boyu iyice anladım ki, iddia makamı da, sizler de, dikkate taşıdığımız teknik olgulardan ufak ufak elbette irkilmiş olsanız da, başta samimiyetle, ama demek ki, çok naif olarak, gazoz şişesinden çıkan pusulada yazanlara,elektronik ortamın yalan söyleyemeyeceği zannıyla, fena halde, inandınız.

Hatta, içinizde hala daha böylesi bir eğilim kalmasa, önce olmayan (hele şahsımla doğrudan ilintisi hiç bir biçimde gösterilmemiş olan ve gösterilmesi esasen mümkün bulunmayan) delil demeti, sonra ise kaç yönlü sahteciliğini, ortaya koyduğumuz, demek ki bu sefer artık kesin sahtecilikle malul, dolayısıyla olmayan delil demeti uzantısında, bunun karartılması yüksek olasılığı gibi anlaşılması imkansız bir tez ileri sürmez, tutukluluk hallerimizin devamına hükmetmekten, kendinizi çözerdiniz.

Çözemediniz. Biz, teknik olarak kendimizi yeterince anlatamamış olabiliriz, evet ama, yine de teknik feryadımıza bunca kulak tıkamanızı, adaletin tecellisi açısından gerçek bir talihsizlik olarak gördüğümü, tarihin huzurunda telaffuz etme sorumluluğundayım.

Biz diyoruz ki, “Şimdi kim istese gider 100 tane bilgisayar satın alır, her birine ayrı ayrı ‘fyarman’ kullanıcı adını verir, bunlardan, kimin hakkında ne istiyorsa, çıkartır, gazoz şişesinin içine koyar, getirir, Beşiktaş Adliyesi’nin önüne bırakabilir”.Bilgisayar kullanan çocuk bilir, bunu… Diyoruz, ama iddia makamı tınmıyor, siz tınmıyorsunuz… Hala beni, gazoz sişesinden çıkan pusulada geçen, “fyarman”la,bunu, bir ve yalnızca tek bir özneye, yani olacak şey değil, ama işte benim şahsıma inhisar ettirip, afallıyorum, bir tutmaya devam edebiliyorsunuz.

Bilirkişi diyor ki:

–       Şimdi ben sizin cüppenizi giysem, cüppeniz sırtımda, o tasarruf bu tasarruf, ardıma koymadan, bunları tek tek işlesem; yargı size dönüp, “Gel bakalım buraya hakim bey, bu tasarrufları sen işlemişsin!”, diyebilir mi? Dese, hakça olur mu?

Bilirkişi böyle diyor, ama iddia makamı tınmıyor, siz tınmıyorsunuz…

Kıyamet kadar savunma yapageldik… Uzatmayacağım… Bunların hepsi kayıtlarda…

Sizler adına, kalbî olarak söylediğime güven buyrun, kaygılıyım… Kaygımı iki boyutta açacağım. Birincisi hukukî, ikincisi tarihsel bağlamda stratejik…

Hukukî kaygım şudur:

Ortada mantığı, teknik olarak fevkalade mefluç, bir iddianame var. Pekiyi… Ama bunun karşısında onun eklemlerini liğme liğme etmiş, gayet seviyeli savunmalarımız, giderek teknik bilirkişi raporları, hatta, son dakikada da olsa, CMK 177 uyarınca lutfettiniz dinlediniz, uzman kişi (bilirkişi) bilimsel ve teknik tesbitkeri var. Bu durumda, eğer iddia hala daha, gazoz şişesinden çıkan pusulaya, “Elektronik ortamda bu, yalan olamaz!”, diye sarılmakta ise, bu, en hafif deyişle ve hukuk diliyle söyleyeyim, bir mübayenet (ciddi çelişki) var, demek olur.

Siz mübayenete son toplamda ve maateessüf iltifat, etmemiş, görünüyorsunuz. Yetkiniz tahtında olsa da, böyle davranmanız size, altından kalkılamayacak bir sorumluluk yükler. Vicdanınıza sorun, açık mübayenetin kaldırılmasına hükmetmeden, iddia makamından, neden, esas hakkında mütalla istediniz?

Bu soruyu, birazdan açacağım, tarihsel bağlamda stratejik kaygıma zemin teşkil edeceğini öngörerek, dikkate taşıyayım, istedim.

Şuna safiyane inanmak isteriz: “Mübayeneti kendi zihinlerinizde çözdünüz, iddianın somutta, tam mesnetsiz olduğunu, anladınız.” Ama o zaman tutukluluğuma son vermeliydiniz. Demek öyle değil ve hala daha iddianın ortaya getirdiği, gazoz şişesinden çıkan, üstüne üstlük sahteciliği ortada, pusulaya ve bunun (hiç bir hukuî kıymet-i harbiyesi olmamasına karşın, öyleyse hayret), geçerliliğine itibar ediyorsunuz. Ama o zaman, teknik mübayeneti resen ve aleyhimize olarak ortadan kaldırıyorsunuz ki, hakçası, buna teknik olarak hiç bir şekilde yetkiniz yoktur, olamaz!..

Böyle olunca, hukukî olarak teknik açmazınız apaşikar şudur ki, gazoz şişesinden çıkartılıp önünüze konan avuç içi kadar pusulaya; “Elektronik ortamdan gelmiş, bu budur, başka nasıl olabilir ki!”, kurgusundaki, ne denli samimi olursanız olun, yine de, teknik olarak fevkalade yavan ve feci derecede yanlış bir mantıkla payandalanmış olarak, iddia makamının, başta da sonda da, sergilediği tavırdan farksız olarak, ayrıca şunca sahteciliğin gün gibi ortaya konmuş olmasına karşın, keşke yanılsam, hala daha iltifat edebiliyorsunuz… Dönüp iddia makamına, “Senin iddiana, ‘Savunma’, ‘gazoz şişesinden çıkan, ayrıca sahtecilikle malul pusula’ diyor, sense esasa dair mütalaanda, bırak bunu irdelemeyi bir tarafa, sanki ortada hiç bir savunma yokmuşmuş gibi, önceki iddianameni tekrarkamakla yetiniyorsun”, diye çıkışacak yerde,   mazallah eğer, gazoz şişesinden çıkan ayrıca sahteciliği gün gibi ortada bulunan şu “pusulaya”  dayanarak karar verirseniz; hükmünüz; adalete, hiç kuşku yok, aykırı olmakla kalmayacak, aynı zamanda, 21. Yüzyıl’da Türk mahkemelerinin bilim dışı delileri varit saydığı gibi bir bühtanı, tarihe izdüşürecektir.

Bu, gerçekten çok acıdır. Dehşetli bir adlî hatadır. Ondan önce bir mantık garabetidir.

Buradan encamında olsun, çıkacağınızı, halisane ümidediyorum…

Besbelli bir  komplo zemininde sahtecilik ile üretilen hangi bilgisayardan çıktığı belirsiz olan, imzasız bir dijital belgeye dayalı olarak bir insanın özgürlüğünü ve saygınlığını elinden alıyorsunuz, geleceğini perişan ediyorsunuz… Bu arada yakınlarını eleme garkediyorsunuz…

Çağımızın her geçen günü, süratle gelişen ve değişen bilgisayar, giderek internet teknolojisi ürünlerinin “kötü niyetle”kullanıldığında, ne kadar tehlikeli ve can yakıcı olabileceğini söylemek, bana düşüyor olmamalı. Hele imzasız dijital belgelere, delil olarak hiç bir biçimde itibar edemezsiniz. Etmemelisiniz… Nedeni çok basit. Bakın allaşkına – makbul saydığınız yaklaşım çerçevesinde – söz gelişi, Sayın Başkan, sizin şahsî bilgisayarlarınıza, kötü niyetli bir kişi tarafından,  “Trojan” tabir olunan, bir nevi “Elektronik Truva Atı” ile “çocuk pornosu’’ yollanması ve orada yuvalandırılması işten değildir. O zaman zombi bilgisayara dönüşnüş bilgisayarınız ve şahsınız hakkında, yapılacak bir ihbarla anında uluslararası soruşturma başlatılabilecektir; bilgisayarınıza el konulabilecek, tüm kamuoyuna sızdırılacak zabıtla, gazete sayfalarında çocuk pornocusu olarak ilan edilebileceksinizdir.  Yaşamınız yıkılacaktır. 3-5 sene sonra mahkemede aklansanız bile yıkılanları geri getirmek, zedelenen onurunuzu onarmak, asla  mümkün olmayacaktır. Bu dediğim, teknik bir hoca olarak ifade ediyorum, her yurttaşımzın başına maalesef kolaylıkla getirilebilecek bir felakettir.

Burada yaşadığımız, şu dediğimden hiç farklı değildir!..                                                                                                                                                  

 Tarihsel bağlamda gelişen stratejik kaygıma gelince…

Birikimlerim itibariyle beni, ayrıca, bir enerji uzmanı olarak görebilirsiniz. Bu bağlamda son sözlerimi söylemeyi diliyorum.

İlginç günler yaşıyoruz. Öncesini kısacık olsun, hatırlamakta çok yarar var. 1980 öncesi, Türkiye’de terör tırmandırıldı. Bunu ben söylemiyorum, emniyet yetkililerimiz, örneğin Eski İçişleri Bakanı Saadettin Tantan söylüyor:

–       Hocam diyor, o günlerde, günde iki üç saat uyku ancak uyuyabiliyorduk… Olup biteni derinlemesine anlamaktan mahrumduk. Neden sonra anladık ki, solcu gençlere de sağcı gençlere de silâhlar, meğer batıdaki aynı mihraklardan, geliyormuş.

Böyle diyor, Sayın Tantan… Bu sözlerini yalnız bana değil, kamuoyuna dönük olarak, çeşitli televizyon programlarında söylediği hatırlardadır.

Diyeceğim şu: 1970’lerde, dışarıdan, maateessüf Türkiye’de darbe şartları hazırlandı. O kadar böyle ki 12 Eylül 1980’de(keşke olmayaydı, orası başka), askerî müdahalenin olmasından hemen sonra, ABD Dışişleri Bakanı, Eski Nato Başkomutanı, General Haig “Our boys have done it”, yani “Bizim Çocuklar basardılar” dedi…

“Bizim Çocuklar”dediği meslekdaşları, teşrik-i mesai arkadaşları idi.

Müdahalede bulunanlar, tasarrufları hakkında elbette tarih de yargı da, hükmünü verecektir, şu ki, samimiydiler. Samimi antikomünist, samimi Amerikandostuydular. Ama işte belli ki, müdahale esas olarak (bizim gafletimiz ve vebalimiz bizim boynumuza elbette asılı olarak ifade ediyorum), bir dış stratejinin eseriydi.   

Nitekim müdahale sonrası, bölge ufak ufak dizayn edilmeye başlandı. Saddam İran’a saldırtıldı. Saldırmasaydı tabii… Ama saldırtılması başarıldı… Giderek, Saddam’ın, Kuzey İrak Kürtleri’ne, kimyasal gazla saldırmasın,a çanak tutuldu. Ne yazık ki öyle oldu… Sonra Türkiye’ye Çekiç Güç getirildi. Hemen herkes sandı ki, PKK’ya karşı bize yardımcı olacak bir askerî gereç getirildi, topraklarımıza. Oysa, Türkiye zapt-u rapt altına alınmış olarak, Kuzey İrak, giderek bölge şekillendiriliyordu. 2003’de ise Saddam tasfiye edildi… Tasfiyeciler ki, özde Saddam’ın mimarlarıydılar, giderek, Kuzey İrak Kürtleri’nin havvarisi oluverdiler…

Süreçte, Silahlı Kuvvetlerimiz – ne acıdır ki, farkına neden sonra vardılar – istismar edildi. Bugün arkamıza baktığımız zaman, bu manzara çok açık görülüyor. 1980’lerde bir yandan, Güneydoğumuz’daki kürtçülük kaşınırken, öbür yandan Silahlı Kuvvetlerimiz’e, bu bölgemizdeki silahlandırılmış kürtçüler kırdırıldılar… Sonunda, Silahlı Kuvvetlerimiz’e, işte görüyoruz,kırmızı kart gösterilince, tıpkı Saddam’a karşı Kuzey İrak Kürtleri’nin havvarisi olunuverildiği gibi, bu kez,Güneydoğumuz’daki kürtçülerin havvarisi olunuverildi. Amaç bu gruplar birleştirip, Türkiye’nin parçalanmasıdır. Giderek İran’ın vurulmasıdır.

Bugün, Türkiye Yönetimi – İran’a karşı Saddam nasıl azmettirilmek başarıldı ise – Suriye’ye karşı, ağızdan yel alsın, Saddamlaştırılmak isteniyor… (Bu sözlerin Mart 2012’de, hatta kökteki düşüncenin çok daha önceleri tarafımzıdan kaleme alındığına, kamuoyuna duyurulduğuna, Okur’un dikkatini çekmeyi dilerim. Tolga Yarman’ın kaydı, 7 Ağustos 2012.)

Artık hiç şüphem yok ki, 1980’lerde askerlerimizle kol kola girip, son toplamda sivillere acı üzerine acı yaşatanlar, tamamen aynı bir terkipte, bugün, sivillerimizle kol kola girip, askerlerimize, ama tamamen aynı emeller doğrultusunda acı üzerine acı yaşatmaktadırlar…

Ne öyle olsaydı, ne de elbette böyle…

Ancak, gazoz şişesinden çıkan; kriminolojik bir sahtekârlıkla, düpedüz suç tasnii mahiyetinde kaleme alındığı besbelli pusulaya, ayrıca iddianame ve teknik veriler arasındaki mübayenet (bariz çelişki), gün gibi ortaya konmuşken, hala daha ve samimiyetle iltifat etmeye devam edebiliyorsanız; bugün birilerinin, tıpkı 1980’lerde, bölgedeki menfaatleri için, şerefli ordumuzu istismar etmeye yeltendikleri gibi, aynı menfur menfaatler doğrultusunda şerefli yargımızı da istismar etmeye yeltenebileceklerini, akıldan uzak tutmamanızı dilerim.

“Enver Paşa”başlıklı görkemli eserinde Şevket Süreyya Aydemir, genç, bıçkın Enver Paşa’yı, O’nun sonuna doğru, tasvir ederken, şöyle der:

–       Artık çarkları çeviren insan olmaktan çıkmış, çarkların içinde dönen insan olmaya başlamıştı.    

Bu durumda şuna bakmanız gerekir, Ey Heyet:

Bu yargı çarklarını siz mi çeviriyorsunuz, ya da sizler, ne denli iyi niyetli, ne denli samimi, ne denli özenli olursanız olun – örnekler işte ortada, otuz yıl kırık yıl sonra da olsa, gerçekler ortaya seriliyor – bölgeyi kendi emelleri için şekillendirmek isteyenler, hiç farkında olmasanız da, hazirunla aranıza husumet tohumları serpe serpe gelerek, sizlerin ruhlarını, çalmaya tevessül edenler mi?

Bu tesbiti, vukufiyetle ve kalbî olarak yaptığıma güven buyrun.

A’dan Z’ye suçsuzum. Sözde delillerin, giderek iplik iplik kaç türlü sahtecilikle malul olduğunu ortaya koyduğumuz, demek ki olmayan delillerin karartılması yüksek ihtimali gibi abes bir mantıkla, bir yıla yakındır tutukluyum.  Kimin yazdığı belli olmayan, kimin şişeye tıkıştırdığı belli olmayan, bir gazoz şişesinden çıkan ve muteber olduğundan, heyhat hala daha, kuşkuya düşmediğiniz, bir suç tasnii pusulası gibi traji-komik bir esbab-ı mucibe zemininde yargılanıyorum ve böylesi bir zeminde, on beş yıl hapsim isteniyor.

Yargı çarklarına (yasama çerçevesinden başlanarak) ya hakim olacaksınız, ya da hakim olacaksınız…

Yapmanız gereken; çarkları kendi belledikeleri gibi çevirmek isterken, siz bilseniz de bilmeseniz de, size muhakkak musallat olmaya kene gibi kilitli, iç ve dış şer erbabını, yakanızdan, silkelemektir… Masumun yakasını, bu şer çetenin kana bataçıkan, elinden, kurtarmaktır… Sahte delil imalat merkezlerinin, şişe manyaklarının, pusulalar yazarak masum insanlara, suç tasniinde bulunan, cehennem gazabında, haşre kadar yanacacak, iblis kere iblis, şebekeleşmiş, varlıkları gün gibi ortadaki, yaratıkların, peşlerine düşmektir. 

Behemehal tahliyemi ve beraatimi talep ediyorum.

Allah yardımcınız olsun!..   

[1] Bu yazı daha önce Gazete Yurt’ta yayınlanmıştı.

Kapitalist/emperyalist dünya,  tarihin en büyük, köklü, karmaşık çelişkisini yaşıyor ve aşmaya çalışıyor. Yıkım, şimdilik, büyük oranda enerji kaynağı ve büyük güçler arası paylaşım kaygısının odağı Ortadoğu, Asya’dır.

Sorun ekonomipolitiktir. Yansımaları ise hukuk, kültür, bilim, sanat, din ve politika üzerindedir. Karmaşık çelişki, yıkım ve çürümeyi insanın üretimi ve insanın kendisi üzerinde etkili biçimde göstermektedir. İnsanla birlikte, çevresi, üretimi yıkıma uğramaktadır.

Somut yıkım, Ortadoğu, yakın Asya’da; soyut yıkım, Abd ve Avrupa’dadır ve diğer kıta ve ülkelerdedir.

Halk yığınlarındaki bilinç yıkımı, Avrupa’nın önemli bir bölümünde ve Türkiye, Ortadoğu’da yine tarihin en görgüsüz, gerici, yoz, gaddar ve liberal ekonomiye eklemlenmiş sınıf ve sınıfın politik temsilcilerini tarih sahnesine, ekonomipolitiği yönetmeye başlamalarına neden oldu. İtalya, Fransa, Ortadoğu ve Türkiye.

Bu yeni sınıf,  kapitalizmin geriye doğru evrilmesinin bir sonucudur.

Bu geri evriliş, kapitalizmin geleneksel, yapısal çürütmesini öylesine artırdı ki; özelleştirmeler sonrasında, hilesiz besin, su, hizmet, sağlık, eğitim, din kalmadı. Hepsi hile, yalan, talan ile bütünleşti, aştı, taştı.

Geriye evrimle, doğal bir akışın değil, geleceğini kurtarmak için, kapitalistlerin bilinçli tercihi ve çabaları sonucu oluşmuştur. Gelecek, gerileterek kurtarılmaya çalışılmaktadır. Bütün güçlerini, bilimsel teknik olanakları, insan gereksinimlerini, sosyolojiyi, psikolojiyi, tarih ve nörolojiyi kullanmaktadırlar.

Bu nedenlerle direnmek, önünde durmak set çekmek güçleşmiştir.

Somut bir örnek Yunanistan’dır. Ekonomik yıkımı, politik sıçrayışa dönüştürmesi beklenirken, halk yığınları, yıkımı yaratanları yeniden,  büyük oranda oylarıyla, geri çağırmıştır.

Bu yeni bir durumdur. Kapitalist emperyalist sistem, her zaman, gerici, ilkel, kanlı yöntemlere başvurmuştur. Karakteristik özelliğidir bu ancak, bu dönem, onun temel niteliği olan, üretim olgusundan da vazgeçerek, geriye dönüşü, köklü yapısal olgularla başlatmış ve yol almıştır. Sanayi ve bilgi üretimi azalmış, ticaret ve finans, bankacılık ve faiz temel ekonomik işleyiş olmaya başlamıştır. Bir tür güncel ortaçağ ekonomipolitiğidir bu.  Bu ekonomipolitiğe uygun, kültüre ve gericileşmiş dine de dönüş yapmış, hortlatmış, egemen kılmaya çabalamıştır ancak, güncel, geçmişin aynısı olmadığı için, bu yapay ve zorlama geriye dönüş insanı ve o olguları da hızla çürütmüştür.

Bu yollar, kapitalizmin büyük yapısal ve yeni çelişkilerini aşmasını sağlayacak mıdır?

Hiç belli değil. Çünkü, antikapitalist güç çok belirsiz.

Türkiye özeli ve Ortadoğu halk ihanetleri bunun en önemli kanıtlarındandır.

En geri ve en çürümüş, en çok tercih edilen durumdadır. Tercih eden, çürümüşlüğü, çürüdüğünü görerek, bilinçli yapmaktadır. Temel tehlike işte budur.

Dinsel dayanışma bile çürümüş, bitme noktasına gelmiştir. Müslüman, Müslümanın en büyük düşmanı durumundadır. Yüksek bir bilinç zehirlenmesi, bilinç yitimi, kavrayış yetersizliği yaşanmaktadır.

Bilim ve üniversiteler, toplumsal bilincinin önünü açabilecek, bilimsel çalışmalara son vermiştir. Sadece bu yeni yıkıcı dünyayı ve onun politikekonomik temsilcilerinin onay kurumu kuzu yapılara dönüşmüştür.

En geri, en iyi; en çürümüş en güzel olmuştur.  Toplumsal ikna olanakları tüketilmiş gibidir.

Çok bilimsel, çok ısrarcı, sürekli ve güçlü çabalarla, kapitalizmin bunu başarmıştır.

Yıkım bu nedenle sürekli, çürüyüş bu nedenle güçlüdür.

Ve artık, bir ülkenin, bir toprak parçasının, bu yıkımı tek başına savma, durdurma olanağı ortadan kalkmıştır. Büyük toprak parçaları üstünde yaşayan büyük yığınların eşgüdümlü, bilinçli ve ısrarlı, örgütlü çabaları olmaksızın, bu yıkım ve çürümeyi aşma olanağı kalmamıştır.

Ve sanki bu çabalar, Avrupa ülkelerinde başlayacak ve dünyaya yayılacaktır.

Ya da uzak Asya, Asya odaklı başlayacak Avrupa’ya yayılacaktır.

Faşizan baskı, zulüm, ölüm, yok ediş emperyalist/kapitalist dünya ve ona eklemlenmiş Türkiye benzeri ülkelerde sürekli bir yönetim biçimini almıştır.

İşin özü, zora dayalı bir karşı duruş ve itiş sağlanmadan, bu dönemsel yıkımın yaratıcıları kolay kolay barışçı yöntemlerle gönderilemez durumdadır.

En son, farmakoloji (ilaçbilim) alanında, dünyaca ünlü araştırma bulgularına imza atmış, Prof. Dr. Tayfun Özbay, hem de ozel yetkili mahkemelerin kaldırılmasına ilişkin yasanın, Meclis’te kabulünden sonra, üstune üstlük, “casuslukla”ilişkilendirilerek, tutuklandı. Doğrusu, şaşkına döndük… Boğazımız düğümlendi…

“Özel”, “genel” fark etmez; hukuk, hak, mantık ve vicdan, hatta uzağa gitmeye gerek yok, “düz, sağlıklı çocuk mantığı ve vicdanı”; keyfilik, “güya delil”, müddeinin (savcının), kanıtsız, ispatsız, “Efendim, imzasız, nerede, kimin tarafindan hazırlandığı pek belli değil, başkaca bir delil ise, yok, gerçi ama, olsun, elimizde bir “ihbar mektubu” var, düşündük taşındık, “şüpheli” şahsın, öyle böyle değil, ‘çok kuvvetli şüpheli’ olduğundan emin olduk, onun için tutuklanmasını talep ediyoruz”,demesini kaldırmaz. Giderek, mahkemenin, sozde delili, “makbul” sayarak, “iddianın, tutuklama talebini” kabul etmek suretiyle, tam anlamıyla, üstelik yargı aracılığıyla, “suç tasniine” maruz bırakılan “masumu”, tutuklayıp hapishaneye yollamasını, hiç kaldırmaz. Tutuklu şahsın; ortaya iddianame çıkacak diye, aylarca hapiste tutulmasını, keza, hiç kaldırmaz. İddianamenin, nerede kimin tarafindan hazırlandığı ayrıca belli olmayan imzasız, demek ki “delil değeri” katiyen olmayan sözde deliller uzerine, tesis edilmesini, hiç mi hiç kaldırmaz. Mahkemenin, boylesi bir iddianameyi ciddiye alarak kabul etmesini, yine ve kesinlikle, hiç mi hiç kaldırmaz. Giderek sanığın, varsa, suçunun, “iddia” tarafindan degil de, suçsuzluğunun kendisi tarafindan, aylar ve aylar, bitmedi, yıllar ve yıllar boyunca, ispat edilmesi zorunluluğuna, aksi halde,geçersizliği, giderek, çakma olduğu ortaya çıkagiden “güya delillerin karartılmasi yüksek ihtimali dolayısıyla, tutukluluk halinin sürdürülmesine hüküm üstüne hüküm tesis edilmesi” adaletsizliğini, katiyen kaldırmaz.

Kaldırmaz ama, şimdilerde artık yıllar ve yıllardır, Prof. Dr. Mehmet Haberal, Prof. Dr. Fatih Hilmioğlu, Prof. Dr. Ferit Bernay, Prof. Dr. Buşra Ersanlı, Prof. Dr. Yalçın Küçük, Dr. Faruk Yarman, Prof. Dr. Kemal Guruz, Araştırma Görevlisi Mehmet Perinçek, Araştırma Görevlisi Coşkun Musluk, giderek, birbirinden değerli gazeteciler, aydınlar, emekli, muvazzaf, çakı gibi kahramanlar, subaylar, generaller, amiraller, tam da çizdigimiz resim tahtında, tutuklandılar ve yargılanageldiler, yargılanıyorlar. 

Kaygımızı yol boyunca ifade ettik. Meselemiz, yargıya, hiç bir biçimde karışmak değildi. Ancak, yargıya musallat olmus hukusuz, vicdan sızlatan şablonların “yasama” yoluyla ayıklanmasına, omuz vermekti. (http://www.egitisim.gen.tr/site/arsiv/73-33/644-insan-odakli-anayasa-catma-riyasi.html,http://www.egitisim.gen.tr/site/arsiv/74-34/676-suriye-oyunu-kanli-bir-oyundur.html).

Sesimiz, kamuoyunun aynı yondeki sesine katıldı, duyuldu. Sonunda yasama (görülmekte olan davaları, görenler dışındaki), Özel Yetklili Mahkemeleri, kaldırdı. Keşke hepsini kaldırsaydı. Olmadı. Ancak gerekçeleri, “soyutta”bırakılmaması, muhakkak ve muhakkak “somut” olarak çatılması konusunda, yargı süreçlerinin, zaten aşikâr sınırlarını, her türlü keyfiliğe “cız” diyerek, çiviledi.

Şimdi soruyoruz (imzasız, ispatsız, giderek çakma, değil),  hangi “somut” deliller, belgeler var ki,  Dünyaca ünlü farkmakolog, Prof. Dr. Tayfun Özbay, hem de “casusluk” suçuyla tutuklanıyor?
 

Soruyoruz (imzasiz, ispatsız, giderek çakma, değil), hangi “somut” deliller, belgeler var ki, birbirinden değerli hocalarımız, aydınlarımız, gazetecilerimiz, çakı gibi kahramanlar, saymakla bitmez, emekli, muvazzaf, subaylar, generaller, hem de yıllardır, “delil değeri” hiç bir biçimde varsayılamayacak olan sanalın sanalı ürünlerin, karartılması yuksek itimali dolayısıyla tutuklu bulundurulmaya devam edilebiliyorlar?

Vicdanlı, evrensel hukuka ve yasalarımıza uygun, adil yargı, özlüyoruz.

Aksi halde içimiz kan ağlıyor…

Diğer yandan hatırlanmalı ki, geciken adalet, adil olmaktan çıkıyor. Neymiş bu, olmayan ya da bir türlü toplanması bitmeyen deliller ki, bunların karartılması yüksek ihtimali dolayısıyla, güzide insanlarımız, onu da geçtik, Vatandaş Mehmet Efendi, yıllar ve yıllarca hapislerde çürümeye terkedilebiliyor?

Bir yandan çocuk mantığını, çocuk vicdanını tatmin edemeyecek, engizisyon-vari, yargı uygulamalarına hala daha, seyirci kalacaksınız, öbür yandan insan odaklı anayasa yapma çalısmalarını, son sürat sürdüreceksiniz.

“Riya” değilse, nedir bu, allaşkına?

**

Bir hususun daha altını çizmeden edemeyeceğim:

Birisi tutuklanacak mı, bir bakıyorsunuz, kimi (isimleri gerekmez) basın organlarında, bir tezvirdir (karalama), gidiyor… Ayrıca hiç bir biçimde, soz konusu öznenin üstüne atılacak suçun mahiyetiyle kıyaslanamayacak, bir tezvir… Örneğin, birisi, diyelim Profesör Atatür,  Hükumet’i cebren düşürmeye teşebbüs suçuyla, söz gelişi on beş gün sonra tutuklanacak; bakıyorsunuz, malum basın, o kişiyi, üstüne atılacak suçla, ayrıca, hiç bir cezaî dengi olmayan, örneğin, üst düzey bir görevlinin yakınını “usulsüz” olarak (o da ne kadar usulsüzse tabii),  işe almakla, karalıyor. “Mızrak çuvala sığmadı, işte, hadi bakalım Profesör Atatür, görelim şimdi, seni kim kurtaracak?” diye, manşet üstüne manşetler atılıveriyor. Aynı paralelde, malum medya organlarında, Profesör Atatür  hakkında, bu mazlumun üstüne atılacak suçla yine hiç bir cezaî dengi olmayan, uyduruk yolsuzluk, irtikâp gibi suç tasniileriyle, karalama maksatlı yayınlar yapılyor… Demeye kalmıyor, ne tesadüf değil mi, Profesör Atatür, Savcılığa davet ediliyor ve tutuklanma istemiyle mahkemeye sevkediliyor… Savcılık’ta verdiği ifade; anında-tomografi-vari, sıcağı sıcağına ve tamamen hukuksuz biçimde, ayrıca her türlü kahpece tahrifat ve tezviratla malum kanallarda yayınlanıveriyor… Prof. Atatür  hakkındaki, karalama tuluatına ayrıca hız verilmiş olunarak… En üst düzeydeki siyasetçiye soruyorlar, “Bu nasıl böyle olabiliyor?” diye… Öteki cevap veriyor:

– İfadesi’ni, Profesör Atatür’ün avukatı sızdırmıştır, diyor.

Sanki avukat, müvekkilinin savunması için değil; işkenceci, yargısız infaz görevlisi bir İblis olarak görev sergilemekle, yükümlüymüş ve görevini zaten efendi gibi yapıyormuş, gibi…

Valla inanılır gibi değil…

Şimdi söyleyin allaşkına, “hükumeti cebren düşürmeye tevessül edenler” var mı yok mu? Bilemeyiz, ona elbette bağımsız yargı hükmetsin… Ancak “hükumeti cebren düşürmeye kalkıştığı iddia edilenlere karşı, onları örgütlü cürüm halinde imha etmeye çalışan bir şebekenin” etrafta kol gezdiği,  gören gözler için, ayan beyan, ortada…

Pekiyi ey özel yetkili savcılar, bu şebekenin, hâzâ yaratık mensuplarının, bunca küstâh, bunca hukuksuz ve bunca caniyane hüküm icra etmelerine, daha ne kadar seyrici kalacaksınız?

Haşre kadar yanacaklar… Suça çanak tutanlar da…

Allah müstahaklarını versin!..